Je bent je eigen diepste bron

Je bent je eigen diepste bron. Heel lang geleden had ik plots een idee een niet te grote doos om te toveren tot een doos waar ik van alles in verzamelde: gedichtjes die mijn hart raakten, foto’s van engelen, de natuur, dieren, citaten en gezegdes, krabbels van mezelf, schelpjes die ik meenam na een bezoekje aan de zee.
Ik keek naar mijn doos en voelde dat ik er wat kleur aan wilde toevoegen. Mijn favoriete kleuren waren zoveel jaren geleden paars en zwart. Velen dachten dat ik depressief was of in een rouwproces. Ik droeg in die tijd zwarte lange fluwelen jurken en rokken gedrapeerd met paarse sjaaltjes, in een diversiteit van zacht paars tot donkerder paars. Moet er even om lachen nu. Mijn moeder snapte niet waarom ik niet normaal kon doen net zoals mijn zus. Kort gejupt met hoge hakken en veel sierraden en lang gelakte nagels. Heb ik wel geprobeerd hoor. Ik trok dan maar een kort rokje of kleedje aan, liep wiebelend zigzag op hoge hakken. Lange nagels waren uitgesloten omdat ik piano studeerde en lange nagels geen optie waren.
Ik vind lang gelakte nagels en hoge hakken heel mooi bij andere vrouwen, maar niet passend voor mij. Ik heb na een tijdje van aanpassing van mijn garderobe, alles weggegeven waar ik me niet lekker in voelde. Ik herinner me dat ik met mijn hoge hakken en mijn behoorlijk boekentas naar school sukkelde, boos op mezelf en die schoenen vervloekend.
In plaats van 10 minuten lopen naar de school waar ik toen als 21- jarige lesgaf, kwam ik pas een half uur later aan. Die dag heb ik de belofte aan mezelf gedaan nooit meer iets te dragen wat totaal niet met mijn wezen resoneerde. Ondanks de vele pogingen die vooral mijn moeder en zus ondernamen om me toch maar in een mantelpakje te stoppen, dure horloges te kopen (en ik draag nooit horloges), trots op zichzelf dat ze iets deftigs voor me hadden gekocht op verjaardagen, feestdagen. Was ik dan niet deftig? Maar ik ben toch maar ik en ik kocht kleren waar ik me echt heel prettig in voelde.
Mijn leerlingen vonden dit gaaf, cool en ook dat verwarde me aanvankelijk. Gaaf en cool? Sommigen noemden me Pocahontas, door mijn zwarte haar en mijn lange kleren. Ze zagen me ook nog beeldig staan in een vuilniszak. Anderen zagen in mij een wicca. Eenvoudig geen gewone leerkracht. Nou, gewoon? Ik vond dit zo vreemd, al die meningen rond kleding, uitstraling, en invullingen. Iedereen draagt toch kleren waarin ze zich goed voelen. Tenminste, dat dacht ik toen.
Ik kleurde de doos in diverse tinten paars en zachtroze. Mijn inspiratiedoos. Waar niemand het recht kreeg in te snuffelen. Tenzij ik zelf de toestemming gaf om samen met mij, via mijn inspiratiedoos, te ontdekken waar ik me geraakt in voelde, wat me bezighield, waarnaar mijn ziel verlangde.
Ik vraag me af, terwijl ik schrijf, of jongeren nog zoiets hebben? Een dagboek, een inspiratiedoos? Grote mensen wordt opnieuw geleerd met een vision board te werken, maar hoe zit het met de jongeren die straks volwassenen zijn geworden?
Wat doet bij jou een vlammetje ontbranden?
Waardoor raak jij geïnspireerd?
Het kan zijn dat je nog niet geleerd hebt te luisteren naar je innerlijke drijfveren. Je leven kan heel snel veranderen als je die innerlijke drijfveren en momenten van inspiratie ruimte geeft.
Het kunnen ook mensen om je heen zijn die je inspireren, door iets wat ze zeggen of schrijven.
Doe wat jou aanspreekt zodat je een wordt in het ritme van de natuur waardoor je natuurlijke instincten tevoorschijn komen.
Klimmen in een boom, zwemmen in de zee, een wandeling maken door de bossen, naar mooie muziek luisteren, inspirerende poëzie lezen. Er zijn zoveel manieren om je hart te raken op de goddelijke plek die je in je hebt. Iedereen heeft die goddelijke plek in zich. Elk meesterwerk werd gecreëerd op een moment van inspiratie en brengt jou terug bij je eigen inspiratiebron. En dit is wat we opnieuw mogen ruimte geven.
In alle drukte van ons dagelijkse leven kunnen we het levenssap vinden waarmee we onze creatieve zielen kunnen voeden. We zijn allen een creatie van meesterlijke, goddelijke essentie. Wat kan ons nog afremmen als schepper vanuit onze eigen diepste bron te leven? En in mijn gevoel begint dit met de kleuren en kleren die ik draag, nog steeds geen mantelpakje, geen hoge hakken, maar wel vanuit mijn allerindividueelste expressie van wie ik ben.

Datum: 08-08-'18

Terug naar overzicht