Verdrinken in een relatie

In onze dromen al duizendmaal gevisualiseerd hoe mooi een relatie wel niet kan zijn, waar de liefde vanaf spat en we het zien als het meest ideale plaatje van ons leven. Want hoe mooi is het niet dat een man jou het hof maakt. Dat hij jou wil en jullie samen tot een commitment komen en dat wordt bezegeld op de mooiste dag van je leven. De trouwdag. Het leven kan niet mooier zijn, we blijven elkaar trouw, we blijven voor elkaar zorgen, wat er ook gebeurt, die belofte maken jullie. Dat is ook de bedoeling van het boterbriefje. Alleen idealiseren we in ons hoofd vaak hoe mooi het allemaal wel niet kan zijn en haalt de realiteit ons vaak in.

De manier waarop jij in deze relatie gaat staan, bepaalt het succes van de relatie. Een relatie kan niet zonder liefde, daar hoeft geen twijfel over te bestaan, liefde is er, anders hadden jullie de liefde niet bezegeld. De manier waarop jij in de relatie staat, er zelf naar kijkt, het (wil) beleven, zegt iets over jou. Als jij vindt dat je leven nu compleet is, je je niet kunt voorstellen deze man ooit kwijt te moeten raken, is er sprake van een emotionele afhankelijkheid en ga je in feite jezelf heel langzaam, zonder je er van bewust te zijn, in de relatie wegcijferen. Je hele wereld draait namelijk om deze ene persoon en alleen de gedachte al, dat dat wat er nu is, misschien een keer er niet meer zou kunnen zijn, maakt je bij voorbaat al angstig. Je geniet dus niet van wat er is, je bent in gedachten constant bezig het te behouden en je verdrinkt in de relatie. Je zet jezelf, je eigenliefde, je zelfrespect compleet opzij, om van de relatie een succes te willen maken.

Jezelf compleet opzij zetten voor een relatie doen heel veel vrouwen. Ze doen hun uiterste best het hun partner compleet naar de zin te maken, hun leven en geluk hangt er vanaf. Het gevolg van dit alles is dat we onszelf gaan wegcijferen, hierdoor onzeker worden, angstig zijn en controle gedrag gaan vertonen. Zodra je partner iets anders doet, dan wat je gewend bent, schiet je in de angst. Hij is altijd rond 6 uur thuis en nu ineens niet. Paniek slaat toe, allerlei negatieve gedachten overmeesteren je en je bent bang dat hij je gaat verlaten. Je gaat nog meer je best doen, tegen beter weten in. Het gevolg is nog meer angst, nog meer paniek en je verliest de controle. Je verdrinkt jezelf in deze relatie, maar je hebt er geen idee van dat jij het zelf bent die destructief gedrag laat zien en je partner op zijn beurt afstand begint te nemen, omdat hij onder de controle van jou uit wil.

Het zien wat er gebeurt? Nee. Er over praten samen? Nee. We zien het namelijk niet, we gaan zo op in de relatie dat we compleet voorbij gaan dat we de relatie samen om zeep helpen. En dan dan barst een keer de bom, je komt erachter dat je partner niet in alles even eerlijk is naar je. Logisch, die partner leeft zijn leven, voelt gevoelsmatig dat hij niet mag doen wat hij zelf zou willen doen en verzwijgt zijn leven voor jou. Want alles wat hij er over zegt, schiet jij van in de paniek. Je wilt namelijk alles weten, op rolletjes laten lopen, binnen jouw paden, zodat jij weet waar jij aan toe bent. Oh zo bang dat datgene wat er nu is, zou kunnen verdwijnen.

De verbintenis, die ooit zo mooi begon, begint haarscheurtjes te vertonen. Je probeert met alles wat je in je hebt die partner bij je te willen houden. Geen haar op je hoofd die bedenkt dat je verkeerd bezig bent. Er ontstaan discussies, er ontstaan ruzies, van elkaar weten wat de ander doet of beweegt, mee bezig is, we hebben geen idee. We zitten in een waan van alledag en daarin is geen ruimte om eens een keer stil te staan, de balans op te maken, aan zelfreflectie te doen. Want je hebt toch immers alles voor die partner over! Je begrijpt niet dat hij zo nukkig is. Je begrijpt niet waarom hij ineens 's avonds niet er altijd meer is. Je probeert hem wel zover te krijgen, maar alles wat je doet, heeft een averechts effect.

In deze relatie verdrink je en heb je aan jezelf te danken. Je neemt geen ruimte in voor jezelf. Je denkt dat je zielsveel van de ander houdt, maar het houden van is geworden tot een stuk bezit. Jij bepaalt hoe het thuis loopt, er is geen overleg, er is geen gelijkwaardigheid er is geen samen meer. In feite gaan beiden ieder hun eigen weg. De vrouw die blind is en denkt dat ze goed bezig is, de man die zich in een hoek gedrukt voelt als een klein kind. Beiden zich er niet van bewust, beiden dus in feite “schuldig” aan waar ze nu samen staan. Veel relaties verlopen zo en eindigen in een scheiding. Dit kan voorkomen worden, door jezelf niet weg te cijferen in een relatie en door elke week samen de week door te nemen en bij te sturen waar nodig. Zo leer je elkaar kennen, zo is er sprake van een gelijkwaardige relatie. Wil je erover praten hoe je van dit juk af kunt komen? Bel of chat met me. Liefs Claire

Datum: 15-10-'18

Terug naar overzicht