De dagelijkse perikelen van Jane

1. Ik moet, ik moet, ik moet...

Geboren met kracht, de kracht compleet ingeleverd, door alles wat moet, om vervolgens je kracht weer terug te vinden, als je tot het besef komt, dat niets moet en alles mag. Neem een kijkje in het leven van Jane, die van zichzelf alles moet en niet weet hoe ze uit de draaikolk van haar leven moet komen.

Jane is 40 en moe. Moe van het moeten. In haar zit een vulkaan van opgekropte emoties, die ze met zichzelf elke dag vele malen bespreekt in haar hoofd. “Ik wil niet dat mijn partner alles aan mij overlaat, maar ja, hij kan niks. Ik moet wel. Ik wil niet dat mijn moeder voor mij alles beslist, maar ja, ik wil haar ook niet kwijt, dus ik moet wel. Ik zou die collega op kantoor wel eens flink de waarheid willen vertellen, maar ja, dan raak ik mijn baan kwijt, ik moet wel...”.

Gedachten van Jane draaien elke dag overuren, zodra de wekker gaat, zijn ze er. Ze wordt er gek van, ze wil rust, maar niemand die het haar gunt. Haar partner niet, haar moeder niet, haar collega niet. Ze is boos, teleurgesteld. Dit is niet het leven dat Jane wil. Ze had er een romantisch beeld bij en daar is niets van terecht gekomen. Wat Jane zelf niet in de gaten heeft, is dat Jane zelf verantwoordelijk is voor dit leven, alleen ziet ze dat (nog) niet en legt bij alles en iedereen de schuld neer, behalve bij zichzelf. De relatie staat op een erg laag pitje. Zolang haar man niets voor haar doet en zij alles moet doen, zal ze hem geen vriendelijk woord meer gunnen. Over haar moeder wil ze niets eens meer nadenken, stiekem heeft ze al eens gedacht dat ze narcistisch is, wat een vreselijke bemoeial. Nooit doe ik in haar ogen iets goed, alles weet ze beter. Het liefst zou ik haar niet meer willen zien, maar dat kan niet. Dan heb ik bonje in de familie, dus ik moet wel, denkt Jane vermoeid. Maar zo min mogelijk ga ik, denkt ze, want dit houd ik niet meer vol. Haar moeder klaagt en klaagt, ze is zielig, niemand kijkt naar haar om. Niemand! Niemand en ik dan denkt Jane. Een gevoel van woede komt over haar heen. Ze stapt onder de douche, ze voelt de stralen warm water en heel even is er een moment van ontspanning. Ze schrikt, ik moet snel zijn, ik moet naar kantoor, maar oh wacht, die lekkere collega, die haar alle rotklussen laat doen, ze lust haar rauw. Snel grijpt ze een broodje om vervolgens de file in te duiken, wederom haar gedachten de vrije loop te geven.

Op kantoor aangekomen heeft Jane zich al erg veel zorgen gemaakt, omdat ze nooit weet hoe deze keer de vlag bij haar collega erbij zal hangen. De ene keer groet ze wel, de andere keer niet en Jane heeft geen idee wat ze daarmee aan moet. Schuchter komt ze binnenvallen, haar haar nat van de grote plensbui die natuurlijk net moest vallen toen Jane over het parkeerterrein naar binnen liep zonder paraplu. Oh wat is er met jou aan de hand, zegt haar collega met harde stem. Wat nu weer, mompelt Jane tegen zichzelf. Gaat zitten, zegt niets, start haar laptop op en loopt naar de koffieautomaat. Ahh, daar staat Frank, die leuke collega, die haar wel ziet staan. Jane fatsoeneert haar haar, gooit haar schouders achterover en tovert een grote glimlach op haar gezicht. Alle gedachten zijn ineens verdwenen. Jane heeft al eens gemijmerd over Frank, hij is altijd zo attent voor haar. Hij geeft haar dat goede gevoel dat ze zo graag wil voelen en niemand haar geeft. Frank ziet Jane aan komen lopen en vraagt aan Jane. Hetzelfde recept Jane. Ja graag zegt ze en ze staat enigszins dralend te wachten, Frank van top tot teen opnemend. Je ziet er goed uit Jane vandaag. Ze veert op, een compliment, waarom geeft haar partner die nooit, denkt Jane. Met een grote blos op haar wangen vertrekt Jane richting haar werkplek. De strijd met haar collega begint.

Ze keuren elkaar geen blik waardig en als Jane haar inbox opent, ziet ze dat ze wederom opgezadeld is met een hoop klussen van haar collega. Jane zegt niets, ze laat zich niet kennen en gaat aan de slag, gedachten schieten door haar hoofd, hoe kan ik dat kreng duidelijk maken dat ik hier niet van gediend ben. Jane zegt niets, ze slikt alle verwensingen in. Zo gaat de dag voorbij en bedenkt Jane ineens dat ze nog naar haar moeder moet, het is immers dinsdag, het verplichte nummer, wat zou ze daar graag vanaf willen zijn, maar ze moet....
Lees morgen het vervolg van de dagelijkse perikelen van Jane, liefs Claire

Datum: 24-09-'18

Terug naar overzicht