We denken te veel en voelen te weinig

We denken te veel en voelen te weinig. We denken dat we heel veel voelen, maar we voelen niet, een hele mooie en wijze uitspraak van Charlie Chaplin. Ondanks dat we de hele dag denken dat we heel veel voelen, voelen we niet.

Wat we voelen de hele dag, is het opvangen van andermans energieën, die ons denken een bepaalde interpretatie aan geeft. Ik voel dat die persoon mij niet mag, daar moet ik voor gaan oppassen. Ik voel dat die persoon wel heel vermoeiend is, daar moet ik bij uit de buurt blijven. Twee voorbeelden waarvan we zelf denken dat we het voelen, maar geen voelen is.

Onze eigen gedachten bepalen het voelen. Die interpreteren iets, wat er wel degelijk kan zijn, maar dan gebeurt het, we gaan er ons op aanpassen, op anticiperen en zo raken we weg bij ons eigen gevoel. De gedachten nemen het dan over en voor we het in de gaten hebben, zijn we onszelf aan het verliezen.

Dan raken we onszelf kwijt, de gedachten nemen het van ons over. Die gaan overheersen. Onze intuïtie voelen we niet meer en zo verdwijnt het voelen langzaam naar de achtergrond. Dan voelen we nog steeds wel, heel veel zelfs, maar we voelen onszelf niet meer, die verbinding heeft een kortsluiting.

Als we zover zijn dat we onszelf niet meer voelen, veranderen we ook in ons gedrag. Van spontaan, onbevangen, neemt de angst bezit van ons. Die angst is gemeen, die ontneemt je je vleugels, waar je eerst zo heerlijk mee kon vliegen. Zonder na te denken volgde je je hart en nu is daar de angst.

De angst waar veel mensen mee rondlopen en zich er niet bewust van zijn. Die je tegenhoudt te leven, dingen te doen die nieuw voor je zijn, waar je vroeger geen seconde over nadacht. Nu zie je allemaal beren op de weg, je bent voorzichtiger geworden. Je bent onzeker ook en je zelfvertrouwen verdwijnt op de achtergrond.

Als je dan in je leven ook nog een paar flinke teleurstellingen te verwerken krijgt, dan ben je jezelf helemaal kwijt. Het leven is niet meer zoals je het gewend was. Waar is dat leuke mens gebleven, die zich nergens zorgen ver maakt, die overal voor in was?

Ze is zichzelf ergens in de loop van de tijd verloren, maar ze gaat zichzelf weer vinden. Want al ligt op dit moment je innerlijke antenne in de prullenbak onder een dikke laag stof. Hij zendt nog steeds uit en zal je nooit in de steek laten. Hij wil graag weer vrienden met je worden, let maar op.

Dat moment dat je weer met jezelf verbonden bent, het heeft teleurstellingen nodig, pijn, verdriet, boosheid en als je die achter je kunt laten, dan voel je weer. Je voelt je weer mens en diep van binnen neem je ook een besluit.

Waar ik nu sta met mijzelf, dat lever ik voor niemand meer in. Dat moment dat je dat besluit neemt, hoor je je innerlijke antenne weer goed, neemt je zelfvertrouwen weer toe. Voel je weer en kun je weer van jezelf op aan.

Bloed, zweet en tranen heeft het je gekost, je typte je suf op de chat met een paragnost van Paragnostenchat. Maar wat heb je die gesprekken nodig gehad, om in te zien, te begrijpen, te bevatten wat er aan de hand was.

De paragnost heeft je zoveel geboden en zoveel in laten zien. Die heeft jouw proces om weer verbonden te zijn met jezelf echt naar een hoger plan gebracht.

Medium Claire
 

---

Datum: 30-05-'19

Terug naar overzicht